vc


Este sitio emplea cookies de Google para prestar sus servicios, para personalizar anuncios y para analizar el tráfico. Google recibe información sobre tu uso de este sitio web. Si continúas utilizando este sitio web, se sobreentiende que aceptas el uso de cookies.

viernes, 9 de diciembre de 2011

ESQUERDA UNIDA OPONSE AO COBRO NOS HOSPITAIS

Esquerda Unida opónse ao cobro das estadías dos pacientes nos hospitais. O pobo galego precisa un presidente da Xunta que, en vez de mostrarse aberto a "estudar" una taxa aos pacientes polos gastos non sanitarios derivados da súa estancia no hospital como poden ser as comidas ou as duchas, impulse unha asistencia sanitaria universal, pública e gratuita.

Un hospital non é unha pensión e a hospitalización dun paciente é necesaria para a prestación dunha correcta asistencia sanitaria. As persoas son hospitalizadas porque están enfermas, non para estar de vacacións nin para aforrar o diñeiro da comida e a ducha que gastan na casa.

Estas declaracións, unidas as recentes medidas adoptadas pola Xunta de Galicia como o bloqueo da tarxeta sanitaria ás persoas que leven máis de 12 meses desempregadas, ou a necesidade de levar máis de 6 meses enpadroado en Galicia para ter acceso á asistencia sanitaria, evidencian as verdadeiras intencións antisociais do PP que toma o relevo do PSOE, para desmantelar o pouco que queda do estado do benestar. O pistoletazo de aceleración dérono vai uns meses co reformazo antidemocrático da constitución.

Esquerda Unida chama á mobilización sostida na defensa dunha sanidade pública e gratuita, prestada sen excepcións con medios públicos, para o que é necesario a reforma da lei de saúde aprobada durante o bipartito.

Vigo, 8 de decembro de 2011

jueves, 8 de diciembre de 2011

Moción tarxeta sanitaria

(máis...)

PCE-IU polemizan con KKE a propósito dos resultados electorais

O día 24-11-11 Maite Mola e Willy Meyer, responsables das áreas de internacional no PCE e IU respectivamente, responden a un artigo aparecido o día 22 no periódico "Radical" (“Rizospastis” )

http://pce.es/secretarias/secinternacional/pl.php?id=4846

O día 3-12-11 o KKE publica na súa web unha resposta a Sección de Relacións Internacionais do KKE á carta do PCE-IU.

http://es.kke.gr/news/news2011/2011-12-05

martes, 22 de noviembre de 2011

viernes, 18 de noviembre de 2011

Resistencia iraquí

Noticias del frente bélico iraquí (máis...)

jueves, 17 de noviembre de 2011

MAIORÍA EN ESPAÑA CONTRA O EURO

El 54% de los españoles cree que el euro lastra la economía nacional (máis...)

miércoles, 16 de noviembre de 2011

Krugman (premio nóbel): "el euro está condenado y ..."

"... lo mejor que puede suceder es que se hunda" (Artigo de Pedro Montes) (máis...)

lunes, 14 de noviembre de 2011

martes, 8 de noviembre de 2011

domingo, 6 de noviembre de 2011

miércoles, 2 de noviembre de 2011

O KKE Contra o referendum en Grecia

(máis...)

94 aniversario da Revolución de Outubro

Chamamento de Ziugánov ós membros de Partido Comunistas da Unión Soviética (máis...)

lunes, 24 de octubre de 2011

sábado, 22 de octubre de 2011

El PCEx se desmarca de la política de IU en Extremadura

El Partido Comunista de Extremadura se desmarcó ayer de la línea de actuación de los diputados de Izquierda Unida en la Asamblea de Extremadura (máis...)

miércoles, 19 de octubre de 2011

CAYO LARA ABARROTA EN VIGO

Cayo Lara, coordinador federal de IU, abarrotou este martes pasado o salón do IES Sto Tomé de Vigo.

No seu discurso, que concitou entusiastas aplausos, cargou contra os poderes financieiros que "mecen a cuna do goberno" e impoñen políticas de recortes sociais para a clase obreira. (máis...)

viernes, 14 de octubre de 2011

CAYO LARA EN VIGO


É O MOMENTO DA ESQUERDA
ALTERNATIVA E ANTICAPITALISTA
A crise global do capitalismo, que se manifestou principalemente como
unha crise financeira e de emprego, viuse agravada por unha crise enerxética
e ambiental producida por un sistema que premia o afán de lucro en lugar
do ben común.
No mesmo sentido, a construción neoliberal europea entrou en crise e sofre
dos males que lle diagnosticamos no seu momento fundacional, os gobernos
actúan ao ditado dos especuladores, a soberanía popular está en dúbida
e a democracia en cuestión. A economía ponse ao servizo de cada vez
menos xente e de intereses cada vez máis inconfesables, as medidas que
toman os Gobernos diríxense contra os traballadores e traballadoras, contra
os pobos e contra as nacións.
Ao mesmo tempo, a guerra e a súa maquinaria de morte desprégase para
pór os recursos naturais do planeta ao servizo dos intereses do capital e
de manter o propio negocio da guerra. Neste momento de fonda preocupación
social, a indignación debe converterse en rebeldía organizada e nunha
Alternativa que abra espazo á esperanza, trátase de buscar unha saída de
esquerda á crise, trátase de politizar a crise, en definitiva de recuperar o
nexo que nunca debeu romper entre economía, sociedade e política.
Desde esta realidade, os homes e mulleres de ESQUERDA UNIDA estamos
convencidos da necesidade de plantar cara ao neoliberalismo en todas as
frontes, e de concretar un Programa social alternativo para os millóns de
homes e mulleres que padecen as súas consecuencias, un Programa que
demostre que é posible avanzar en conquistas sociais, reconstruír o anhelo
dunha Europa social, democrática e equitativa, para desenvolver esta
proposta queremos plantexar as propostas de EU como unha achega á loita
e á mobilización por unha alternativa social para saír da crise.
COLABORA NA CONSTRUCCIÓN DA ALTERNATIVA
MOBILÍZATE E LOITA POLOS TEUS DEREITOS E CONTRA
A AGRESIÓN DO CAPITAL

"En el último año y medio hemos vivido un golpe de Estado de la Unión Europea"

Entrevista a Leonidas Vatikiotis, economista y periodista griego, asesor del documental "Debtocracy" (máis...)

lunes, 10 de octubre de 2011

IU llama a la rebeldía el 20-N


Pinchar foto

El Vaticano, la pobreza y Haití

A la vez que Benedicto XVI alentaba en Madrid a los jóvenes en la Jornada Mundial de la Juventud a que se dedicaran a servir a los pobres, siguiendo supuestamente las enseñanzas de la Iglesia católica, se publicó en una revista de Haití (el país con un porcentaje mayor de su población viviendo en situación de pobreza), llamada Haïti Liberté, unos datos hasta entonces confidenciales, dados a conocer por Wikileaks, sobre la activa intervención del Vaticano en aquel país para impedir el desarrollo de políticas encaminadas a erradicar la pobreza (máis...)

sábado, 8 de octubre de 2011

Carta abierta de José Luis Centella a Zapatero y a Rubalcaba sobre Base de Rota

José Luis Centella, Secretario General del PCE / 07 oct 11

Señor Zapatero, Presidente del Gobierno, Señor Rubalcaba, candidato del PSOE a las próximas elecciones generales: (máis...)

Grecia, ¿salir o no salir del euro?

O debate está na orde do día. Hai opinións (máis...)

viernes, 7 de octubre de 2011

Los responsables de CC. OO. en Galicia despiden a Juan Fajardo

Su negativa a dejar el acta de concejal precipitó su despido de la central.

Está visto que os dirixentes pro-PSOE de CCOO non admiten discrepancias internas (máis...)

(máis datos...)

Si no se cambia, hay que salir del euro

Juan Torres López
1. Europa en el abismo.
Las autoridades europeas, la Comisión y el Banco Central Europeo, están llevando a Europa al borde del abismo. Se habla todos los días de la situación extrema de Grecia, pero no es solo ese país el que está siendo literalmente saqueado y arruinado por las desastrosas medidas que se están aplicando para salvar los intereses de los grandes grupos financieros y empresariales europeos. Son muchos más. (máis...)

miércoles, 5 de octubre de 2011

IU responde en un vídeo al "duelo de recortadores" que mantienen PSOE y PP

La pasada semana los creativos del PSOE colgaron en You Tube un vídeo titulado ‘Los recortes del PP’. La respuesta de los equipos de marketing del PP no se hizo esperar y un día después aparecía el vídeo ‘Recortadores profesionales’ en el que los populares acusaban a los socialistas de haber aplicado más recortes que ellos. (máis...)

DEBEMOS SALIR DEL EURO

Entrevista a Pedro Montes por J. L. ARGÜELLES de La Nueva España

Fue uno de los pocos economistas críticos con la entrada de España en la moneda única. Hace diez años publicó «La historia inacabada del euro», donde anticipaba algunos de los grandes problemas que enfrenta hoy Europa. Pedro Montes (Granada, 1945) trabajó durante 36 años para el Servicio de Estudios del Banco de España y ha sido miembro de la presidencia federal de IU. (máis...)

martes, 4 de octubre de 2011

Países del G20 duplicarán el desempleo para 2015

Para que logo digan os lacaios do PPSOE que compre recortar en sanidade, educación, dependencia, etc, para salvar bancos privados, pagar por mandato constitucional a débeda impagable por gastos militares (máis...)

lunes, 3 de octubre de 2011

Lara: «El PSOE hace campañas de izquierdas y luego políticas de derechas»



El coordinador federal de IU, Cayo Lara, dijo ayer que su formación debe ser «un grupo de resistencia» frente a las políticas neoliberales y para ello apeló al voto de los «desencantados del PSOE», abstencionistas y votantes en blanco. (máis...)

domingo, 2 de octubre de 2011

Haití, país ocupado

Eduardo Galeano

Escritor y periodista uruguayo, autor de ‘Las venas abiertas de América Latina’

Ilustración de Javier Jaén

Consulte usted cualquier enciclopedia. Pregunte cuál fue el primer país libre en América. Recibirá siempre la misma respuesta: Estados Unidos. Pero Estados Unidos declaró su independencia cuando era una nación con 650.000 esclavos, que siguieron siendo esclavos durante un siglo, y en su primera Constitución estableció que un negro equivalía a las tres quintas partes de una persona. (mais...)

El CNT (Consejo Nacional de Transición), admitió que el hallazgo de una fosa común cerca de la cárcel de Abu Slim en Tripoli fue una gran mentira

E se son capaces de argallar unha mentira tan grande, ¿inda nos temos que creer aquela famosa disculpa para bombardear hospitais, escolas, infraestructuras de Libia: "A OTAN bombardea todo iso para protexer ó pobo libio de Gadafi"? (mais...)

viernes, 30 de septiembre de 2011

¿Por qué no te callas... borbón?

"Ustedes recordaran el famoso ¿por qué no te callas?, que fue ampliamente difundido por los consorcios informativos, he aquí una de las respuestas censuradas al exabrupto del rey...ss" (ver vídeo)

jueves, 29 de septiembre de 2011

Ahmadinejad: Composición del Consejo de Seguridad no es justa ni equitativa

El presidente de Irán, Mahmud Ahmadinejad, manifestó este jueves en la 66 Asamblea Nacional de Naciones Unidas (ONU) que la composición del Consejo de Seguridad de este organismo multilateral “no es justa ni equitativa”, por lo que propuso una cooperación internacional para permitir una reestructuración que construya una entidad sin “la tiranía de las potencias” occidentales. (máis...)

Resistencia popular en Libia y la batalla mediática

septiembre 20, 2011

(Juan Marrero, Cubadebate) La situación en Libia sigue siendo confusa. La OTAN y sus fuerzas mercenarias, a las cuales las grandes corporaciones mediáticas llaman rebeldes, ocuparon, ciertamente, las principales ciudades que están en la costa del Mediterráneo. Lo que está ocurriendo en el desierto, en las operaciones militares lanzadas sobre Sirte y Beni Wallid, nadie lo sabe. Hay un sospechoso silencio de los grandes medios sobre lo que allí pasa. (mais...)

domingo, 25 de septiembre de 2011

Rubén Pérez encabezará a candidatura provincial de EU



A convención provincial de ESQUERDA UNIDA acordou hoxe en Vigo presentar como cabeza de lista para as vindeiras eleccións xerais a Rubén Pérez Correa, actual coordinador local en Vigo, membro do Comité Federal do PCE. Licenciado en Historia, traballa actualmente nunha empresa de informática.

As candidaturas ó Congreso e Senado aprobadas supoñen unha renovación do 80% respecto das pasadas eleccións, cunha ampla participación da mocidade.

O acto iniciouse cunha asemblea aberta, na que un 50% dos asistentes eran persoas non afiliadas e na que se debateron as 25 prioridades programáticas que ESQUERDA UNIDA defenderá conxuntamente cos participantes na Convocatoria Social iniciada en todo o estado.

Na súa intervención Rubén destacou que EU aporta a posibilidade ilusionante de poder seguir votando á esquerda; aporta firmeza na construción dunha barreira contra a agresión ó emprego e ós servizos sociais; aporta coherencia entre o que se di e o que se fai; aporta solvencia na alternativa, para combater a resignación.

Chamou a mobilización para unha saída da crisis que se faga tendo en conta ás persoas e non os poderes financieiros, chamados mercados.

Un sentir maioritario da Convención foi a aposta pola Convocatoria Social como método de construción e participación dende abaixo.

sábado, 30 de abril de 2011

POR UNHA SAÍDA DA CRISE POLA ESQUERDA

Manifesto das organizacións comarcais do PCG, EU e XCG en Vigo

O avance do Capitalismo máis feroz nos últimos anos, determinou que no último decenio todos os primeiros de Maio fosen especiais desde o punto de vista das loitas concretas dos traballadores e traballadoras. Pero sen dúbida, é este de o 2011 o que marca a diferenza respecto ao derrubamento, deixando un reguero de paro e pobreza polas políticas ditadas polos organismos que soportaron teórica e practicamente ao Capitalismo os últimos anos.

Nunca anteriormente, as políticas ditadas polo FMI, os Clubs de presión do Capitalismo, entre outros teóricos, resultaron tan evidentemente fracasadas e con tal alto custo para os Estados, para a Democracia e sobre todo para os traballadores e traballadoras.

Que os traballadores/as (sexan por conta allea ou autónomos por conta propia), paguen unha crise que non crearon, non é un destino divino, senón unha estratexia marcada polos poderes que realmente a crearon, para salvar un Capitalismo, que de xeito evidente é incapaz de saír da crise.

A Reforma do Mercado de Traballo abaratando o despedimento, un inxusto recorte das Pensións, un abandono das políticas de investimento publica e de cumprimento de compromisos adquiridos polo Goberno (sen dúbida, o que mais gravemente afectou aos sectores mais débiles foi o recorte na aplicación da Lei de Dependencia), e agora a destrución do soporte xurídico dos dereitos dos traballadores/as, mediante a reforma da Negociación Colectiva, debuxan intencionadamente unha destrución do Estado de Dereito para as que ata agora se consideraban clases medias e unha "marroquinización" dos dereitos dos traballadores/as.


O Goberno do PSOE, apoiado polo PP e as dereitas nacionalistas, encabezaron unha terrible política que só pretende utilizar as riquezas de todos os cidadáns/as para tapar os desmáns de acumulación de riquezas que a Banca e as Grandes Empresas Españolas gozaron no ultimo decenio. Nin un só indicio de esixencia a aqueles que se enriqueceron co noso esforzo, de reinversión para crear emprego, de limitación das súas grandes riquezas, mais ben ao contrario, unha descarada conivencia, cuxa lacerante desvergoña escenifícase nas sucesivas reunións de apoio dos Grandes Bancos e Multinacionais Españois a Zapatero.


Doutra banda a estratexia sindical dos últimos anos levou a minimizar a hexemonía política que os traballadores/as necesitan para facer fronte aos grandes recortes sociais que A DEREITA POLITICA E AS POLITICAS DE DEREITAS están levando a cabo. A imaxe de que as Grandes Organizacións Sindicais, só atoparon o apoio dun pequeno grupo de deputados ás súas posicións, debe facer reflexionar sobre o erróneo desta estratexia.


Durante todo este período de agresión, os abaixo firmantes mantivemos unha posición combativa, convocando multitude de actos e mobilizacións en contra destas políticas, ao mesmo tempo que unha posición propia e clara respecto de todas e cada unha das agresións legais que os/as traballadores/as levamos sufrindo, tanto na CONVERXENCIA cos Sindicatos (folga Xeral do 29S, recollida de firmas da ILP, loita contra o recorte de dereitos aos empregados/as publicas, entre outros), como na DIVERXENCIA cos mesmos (reforma das Pensións e posición nalgunhas Comunidades Autónomas).

Esta nítida posición combativa e de denuncia, vai acompañada dun bloque de propostas solventes para a saír da crise pola Esquerda. Así, a Alternativa Social Anticapitalista que propoñemos establece medidas concretas para a creación de emprego, a protección de dereitos, a estimulación da economía en apoio dos\/as traballadores, sexan por conta allea ou propia, e das empresas de economía social, e o desmantelamento progresivo dunha capitalismo financeiro que só trae pobreza á gran maioría dos cidadáns en beneficio duns poucos.

Pero este día reivindicativo da Clase Traballadora de 2011, ten unha peculiaridade mais, sitúase a tres semanas dunhas Eleccións Municipais e Autonómicas, onde os traballadores debemos apoiar as alternativas políticas que nos apoian, as que presentan alternativas para a creación real de Emprego e a protección social como eixo da sociedade que necesitamos.

Así, neste 1º de Maio, coa nosa participación nas mobilizacións, ás que desde aquí facemos chamamento de participación, imos esixir a anulación das leis que só están xerando desemprego e menos dereitos.

CONTRA A DEREITA POLITICA E CONTRAS AS POLITICAS DE DEREITAS VEÑAN DE QUEN VEÑAN

¡VIVA A LOITA DA CLASE OBREIRA!



jueves, 31 de marzo de 2011

¡Alto á criminal agresión imperialista en Libia!

Os gobernos da mafia imperialista, liderados polo “nóbel da paz”, Obama, e coa cobertura dun antidemocrático Consello de Seguridade da ONU, desencadenaron unha agresión militar contra Libia que conculca o dereito internacional. Falsean e ocultan datos.

Din os mafiosos:

Dicimos nos que Zapatero, Rajoi e periodistas mercenarios son uns criminais mentireiros, porque:

Que houbo unha revolta popular contra Gadafi?

O que houbo foi un levantamento ARMADO de determinados libios contra o seu estado, provocando de inmediato unha guerra civil.

Que Gadafi masacra á súa propia poboación civil?

Confunden á poboación civil coa xente armada sublevada. Nos non nos posicionamos por ningún bando, porque entendemos que ese tema téñeno que resolver os propios libios sen inxerencia estranxeira. Isto vale para Libia e para os sultáns da Liga Árabe.

Que queres protexer ó civís?.

O que se observa é que pretenden apoiar ó bando contrario a Gadafi. Non defendemos a Gadafi, pero entendemos que esta agresión implicará un alongamento da guerra civil, máis mortes e sufrimento.

Que o réxime de Gadafi oprime ó seu propio pobo?



Non defendemos a Gadafi, pero Libia ocupa o primeiro lugar no Índice de Desenvolvemento Humano de África e ten a máis alta esperanza de vida do Continente. O nivel cultural da súa poboación é sen dúbidas máis alto. A poboación non carecía de alimentos e servizos sociais indispensables.

O principal motivo desta agresión é facerse co control estratéxico dunha zona petrolífera

eu-vigocomarca@esquerdaunida.org

www.esquerdaunida.org

vigo@pcgalicia.org

www.pcgalicia.org

http://www.xcgalega.org/

¿NUCLEARES? NON, GRAZAS


Hai un perigo nuclear incuestionable

ESIXIMOS:

O que ocorreu na central de FUKUSHIMA puxo de manifesto a dificultade para garantir a seguridade dunhas instalacións como as centrais nucleares (algunhas delas moi antigas).

Que o Goberno de España que non adopte ningún acordo de ampliación da vida útil das centrais nucleares activas no noso país.

Hoxe en España a produción enerxética de fonte nuclear supón aproximadamente un 20 % do mix enerxético, unha cantidade que pode ser substituída co incremento das enerxías renovables.

O peche cautelar, para sometelas a un rigoroso estudo de seguridade, das centrais nucleares españolas.

O noso modelo enerxético é de AFORRO, xeración e consumo en cada concello ou comarca, xeración e consumo disperso no territorio fronte ao modelo concentrado habitual. (Ver programa marco de IU para as eleccións municipais, http://izquierda-unida.es)



sábado, 26 de febrero de 2011


Acto contra la crisis del 21 de febrero de 2011 con las intervenciones de José Luis Centella, Julio Anguita y Cayo Lara
"Hay que combatir la crisis combatiendo el sistema"
Secretaría de Comunicación del PCE / 22 feb 11

martes, 8 de febrero de 2011

ACORDO SOCIAL E ECONÓMICO

SINDICAL, PATRONAL E DO GOBERNO

(27-28 de xaneiro de 2.011)

Texto do Acordo


COMENTARIOS

Execut CCOO Arousa e Pontevedra, Consideran pacto social desequilibrado (31-01-11)

Román Alonso, CCOO y los límites del sindicalismo (01-02-11)

Antolin Alcántara, Los sindicatos debemos comunicar la lucha de clases en los centros de trabajo (01-02-11)

Juan Torres, Un gran error de UGT y CC.OO (01-02-11)

Vicenç Navarro, Contra el retraso de la jubilación (03-02-11)

Antoni Domenech, El marco del Acuerdo social y económico y sus límites (07-02-11)

Antonio Antón, Pensiones: recorte del 20% (08-02-11)

CCOO, Tríptico explicativo



martes, 1 de febrero de 2011

CCOO Y LOS LÍMITES DEL SINDICALISMO

Por Román Alonso*

La firma del reciente pacto sobre pensiones entre CCOO, UGT, patronal y gobierno, claramente perjudicial para la clase obrera e innecesario desde el punto de vista de la solvencia del sistema, está ocasionando un enconado debate interno entre la propia afiliación de CCOO, desconcertada ante estas canalladas de su dirección política. Entre la izquierda en general este acuerdo provoca un desprecio total hacia los firmantes.

¿Son los dirigentes de CCOO e UGT unos viles traidores? ¿Están convencidos de haber hecho lo que debían en defensa de la clase obrera o son unos mercenarios vendidos al poder financiero?.

Responder a estos interrogantes en forma operativa, válida para el trabajo político, requiere un análisis material de la realidad dado que las ideas, en este caso de nuestros sindicalitas, no nacen en el vacío sino que se basan en lo material con el que se interrelacionan.

El sindicalismo tiene como función genérica la defensa de la clase obrera y los partidos marxistas también, pero es importante diferenciar niveles. Con carácter ilustrativo voy a centrarme en CCOO (el sindicato) y en el PCE-IU , por ser estas organizaciones, una en lo sindical y otras en lo político, mayoritarias y determinantes en España.

La línea sindical de CCOO se ha ido forjando a lo largo de sus 50 años de historia y de presente en la que se han dejado y se dejan la piel excelentes cuadros, algunos liberados y la mayoría dedicando parte de su tiempo libre a la defensa de los intereses de sus compañeros de trabajo.

Con todos sus éxitos y miserias CCOO constituye una gran escuela de sindicalismo en la que junto con determinados vicios se cultivan determinadas pautas de actuación a priori valiosas que es necesario conocer, porque ahí encontraremos la explicación de por qué CCOO es el sindicato maioritario en España, con mucha diferencia sobre otros, superando actualmente el millón de afiliados. Se trata de las típicas normas de actuación reformistas que incomodan tanto a los sindicalistas autodenominados “revolucionarios” como a los amarillos.

Una primera norma reformista será tratar de lograr la máxima ventaja tangible para los trabajadores implicados en determinado conflicto o negociación, sin entrar en colisión con otro sector de trabajadores. En este terreno no conozco otro sindicato español que pueda dar mejores lecciones.

Una segunda norma será no renunciar a la negociación y por supuesto no renunciar a pactos si estos se consideran aceptables. Hay sindicatos que no firman determinados pactos, porque esa pose les permite simplemente presumir de revolucionarios y mantenerse vivos, pero sin lograr nada mejor en lo concreto y en el presente o futuro próximo.

CCOO ha demostrado en múltiples ocasiones que no tiene problemas para vivir sin pacto, cuando este se considera perjudicial.

Por otra parte no se debe renunciar a la mobilización para desbloquear determinadas situaciones. CCOO participa de hecho en solitario o con otros diariamente en múltiples mobilizaciones obreras a lo largo del país.

Otra faceta del reformismo sindical será la asesoría sindical o jurídica para la defensa del trabajador individual o colectivos ante su desprotección frente determinadas injusticias en materia de horarios, salud laboral, etc. por parte de empresarios, jefes de personal o de la administración pública.

Estas normas reformistas de actuación sindical son necesarias y válidas tanto en la actual lucha anticapitalista como en el futuro marco de un estado socialista. No constituyen protocolos rígidos y no siempre se aplican adecuadamente.

Para determinados sectores de la clase obrera más acomodada o más radicalizada todos estos servicios sindicales non son imprescindibles, incluso se consideran despreciables y mezquinos, por lo que pueden permitirse hacer llamamientos a la ruptura de carnets del sindicato mayoritario. Que millones trabajadores pasen a quedar desprotegidos en su día a día ante múltiples injusticias del sistema capitalista, no parece preocupar a ciertos revolucionarios con título autoadjudicado. ¡Todo por la revolución, que ellos imaginan y diseñan!

Desde la izquierda anticapitalista se añora un sindicato que aproveche su poder de convocatoria para movilizar a las masas obreras contra las agresiones capitalistas, peculiarmente brutales en las fases de recesión o depresión económica como la que estamos viviendo. Se desea que el sindicato supla la incapacidad de la izquierda anticapitalista para mobilizar grandes masas.

Teniendo en cuenta que los sindicatos acogen a los trabajadores con más conciencia de clase, la izquierda anticapitalista suele obtener beneficio político de la protesta, por el nivel de mayor apertura o permeabilidad al mensaje anticapitalista en los momentos de movilización.

De ahí a suspirar por un sindicalismo revolucionario no hay más que un paso, por lo que no faltan iniciativas en ese sentido que van desde la constitución de sindicatos nuevos al entrismo.

La realidad, no obstante, es tozuda y la práctica nos enseña que los sindicatos, viejos o nuevos, que renuncian o que, por deseño propio o por minoritarios, son incapaces de ejercer adecuadamente su función reformista tienden a desaparecer o a enquistarse, porque la mayoría de la clase obrera ejerce de momento en reformista o conservador. Por algo el PP, PSOE y otras derechas absorven el 90% del voto válido. Esto ocurre porque los mecanismos de subyugación ideológica (medios de comunicación, escuela, familia, grupo, etc), controlados por el capital, educan para la sumisión y el conformismo. A medida que CCOO creció, más se fue pareciendo a la clase obrera que representa: se hizo más reformista.

El sistema capitalista favorece en todo momento, por su propio diseño estructural, la acumulación privada de riqueza en cada vez menos manos y la extensión de la pobreza a cada vez más población.

Por su evolución histórica hacia el imperialismo y por la propia presión del bloque socialista, el sistema capitalista ha generado a lo largo del siglo XX, especialmente en las zonas metropolitanas (Norteamérica, Europa Occidental o Japón), unha capa obrera que, por estar mejor retribuída y con cierto bienestar social, ha sido en cierta manera subsumida en el sistema explotador.

El estado de mejor protección social europeo ha posibilitado la cooptación por el sistema de la socialdemocracia, de viejo o nuevo cuño, de los sindicatos maioritarios y de amplios sectores del conjunto de clase obrera.

En España, durante el período monárquico postfranquista se fue produciendo una paulatina pérdida de influencia del PCE en las estructuras del sindicato, interrelacionando con un debilitamiento del PCE como partido, por el fracaso de su estrategia eurocomunista, entre otras causas.

El PSOE con sus triunfos electorales y apoios fácticos logró arrebatar al PCE numerosos cuadros politicos y sindicalistas profesionales que paulatinamente han reconducido el sindicato de CCOO hacia la confluencia con UGT y la estrategia del diálogo social permanente, interpretando el carácter sociopolítico como supeditación a los intereses políticos del sistema en cada momento. Nada perverso, dado que esta conducta responde al sentir maioritario de la clase obrera expresado electoralmente. Derivando, derivando, hasta UPyD ha sacado tajada entre la burocracia sindical.

Asistimos desde su fundación como sindicato a una ruda confrontación ideológica entre esta mayoritaria burocracia adscrita o colaboracionista con los partidos del sistema y numerosos cuadros y militantes de base que pugnan por defender los principios democráticos, anticapitalistas.

La burocracia sindical relaciona las consecuencias de sus decisiones con un problema vital, su puesto de trabajo como sindicalista que, ante la precariedad laboral existente, adquiere tintes dramáticos. Por un mecanismo psicológico de autodefensa se relacionará fácilmente la pérdida de trabajo burocrático con el debilitamiento del sindicato, que a su vez es fácilmente relacionable con el debilitamiento de la defensa reformista de la clase obrera. Estas distorsiones mentales se alimentan también con las amenazas directas de ciertos círculos derechistas contra lo propio sindicalismo.

La burocracia sindical tiende a aupar cómo líderes a aquellos que mejor puedan garantizar la conservación del aparato sindical, no importa su ideología. Antonio Gutiérrez, Fidalgo y ahora Toxo, son ejemplos de ello.

Las burocracias tienden asimismo a rechazar y aislar las voces críticas, en la medida que puedan hacer peligrar el aparato; o sea: los críticos desestabilizadores mejor que se vayan.

Hete aquí como el llamamiento de Angeles Maestro a la ruptura de carnets de CCOO puede darse la mano con la burocracia sindical más reaccionaria.

Para reconducir al sindicato hacia posiciones más revolucionarias, se requerirá que el conjunto de la clase obrera presente síntomas de cansancio con el actual sistema y muestre mayor disponibilidad para la lucha.

Es cierto que la HG del 29S, tardíamente convocada, fue un éxito y que el sindicato paralizó la necesaria mobilización consecuente. Como a desgana se convocaron por CCOO y otros las movilizaciones de diciembre pasado que concitaron un fuerte pero limitado apoyo, nada que ver por supuesto con la masiva participación que la ocasión requería.

Hasta aquí un resumen de la dinámica interna de CCOO, pero la situación puede cambiar y no está escrito el futuro. La crisis actual del sistema capitalistas se está cargando el modelo vigente de relaciones laborales y políticas en España y habrá reacción. Hay de ello precedentes en Latinoamérica y los estamos viendo en el norte de Africa.

Pase lo que pase, mientras no dispongamos de un polo de atracción político y social anticapitalista alternativo, desesperar y renegar de los burócratas sindicales tiene el mismo efecto que renegar a nuestros compañeros de trabajo que votan PP, PSOE o nacionalismo segregacionista; el mismo efecto que renegar de la realidad que nos rodea, porque no se adapta a nuestras propuestas políticas.

La tarea que tenemos por delante pasa por impulsar la movilización contra esta reforma laboral y otras agresiones, por el crecimiento afiliativo del PCE como partido marxista-leninista y de IU como movimiento anticapitalista alimentándose mutuamente. Para este propósito contamos con cuadros y militantes en CCOO y otros sindicatos minoritarios que se están acercando a nosotros. Esta tendencia continuará, si somos capaces de mantener un discurso fuerte, de explicarnos y de respetar las reglas y la independencia sindical. Únicamente una fuerte movilización y un movimiento anticapitalista potente aportará a los burócratas sindicales un enfoque alternativo para analizar las consecuencias de sus actos, inevitablemente a través de su lente burocrática que vela por el interés, “de su sindicato y de la clase obrera”.

Termino con una cita de Lenin en “La enfermedad infantil...”: “No actuar en el seno de los sindicatos reaccionarios significa abandonar a las masas obreras insuficientemente desarrolladas o atrasadas a la influencia de los líderes reaccionarios, de los agentes de la burguesía, de los obreros aristócratas u 'obreros aburguesados'”.

* Román Alonso Santos. Coordinador comarcal de Esquerda Unida en Vigo, afiliado a CCOO.