Por
Román Alonso Santos*
Afirma
Inma López Silva na súa columna da Voz de Galicia do pasado día
15, respecto de Carmen Iglesias Sueiro, que nunha
multitude idiotizada – refírse a AGE- sempre hai un neno
clarividente – refírse a Carmen - disposto a demostrar que o
rei vai espido”.
Inma
non debía estar moi segura do que dicía, porque advírtenos
previamente que ela é escritora e non parlamentaria.
Por
miña parte, sin ser escritor, véxome animado a redactar algo de
sentido diferente.
Empezarei
contextualizando que Inma súbese a carroza florida na que certos
medios auparon á política ourensana - da que segundo Inma ¡ninguén
fala! - acompañándoa con certas coplas. Nunha estrofa argumental
preséntase a Carmen como unha vítima dun perverso sistema no que
os partidos políticos – todos sen distinción- funcionan coma unha
especie maquinarias inhumanas que asoballan dereitos persoais, sempre
magnánimos.
Non
se aclara que Carmen
é unha simple tránsfuga
que se desvincula da disciplina da formación política, Esquerda
Unida, gracias á cal se colocou de número dous na candidatura por
Ourense. Que o fai por motivos tan pouco desinteresados como aumentar
os seus ingresos cunha boa paga de deputada ou darlle pábulo ó seu
ego.
Na
seguinte copla insinúase que AGE presentouse coma unha especie de
alternativa antisistémica e agora demostraríase que non é máis
que un partido máis, estariamos ante “una
pérdida brutal de la inocencia del llamado frente antisistema”.
Que polo tanto debe pedir perdón por ter acusado ós demáis de
certas perversidades inespecificadas.
Especifiquemos
nós que AGE presentouse nas eleccións non como anti-partido, senon
como anti- sistema capitalista, porque sabemos, coma todos os que
saben do asunto, que a crise que padecemos, coas secuelas de paro e
mortes anticipadas, non é duns politicos corruptos, inda que tamén,
senon do propio sistema capitalista inicuo en sí mesmo.
A
diferencia de AGE respecto dos demáis partidos do arco é a
priorización dos intereses da clase obreira de do pobo en xeral
fronte ás privatizacións, recortes sociais e caciquismo. Nese
camiño está o léxítimo acordo unitario de coalición, que toda
militante cabal debe aceptar disciplinadamente.
Nunha
terceira estrofa considérase un caso de corrupción imperdonable que
o deputado ourensán Fernández Calviño se desprazara a traballar a
Dinamarca, mantendo a acta de deputado e perdendo lóxicamente gran
parte dos seus honorarios, inda que provisionalmente, mentras se
intentaba que Carmen desistira da súa teima.
A
veces critícase que moitos politicos o sean profesionalmente, coma
unha especie de desertores do traballo normal, e agora que un
deputado pode simultanear traballo e parlamento, temos un rasgamento
de vestimentas: que si defrauda ó electorado, din os que non o
votaron, como se os votantes de AGE preferiran no parlamento a unha
tránsfuga; que si debe patear a provincia, como si as estructuras de
AGE non o fixeran, coma si non existira internet.
Aproveitando
que a carroza pasa cerca da sua casa, o BNG reclama a acta de
concellal de Calviño, equiparando o transfuguismo cunha excisión
partidaria e o PP intenta xustificar a súa reducción dos membros do
parlamento.
Non
sei si con estas notas de réplica queda máis claro quén está
espido, espida ou radiografiada nesta historia, si Carmen, si AGE ou certo
periodismo. Pode que Carmen sexa a máis lista da coalición, pero
con xente únicamente lista non se constrúe unha sociedade máis
agradable. Listos tamén son os banqueiros que saquean ó pobo coa
colaboaración imprescindible dos partidos do sistema e xa vemos por
onde nos levan. Para cambiar o mundo precisamos xente boa, xenerosa,
solidaria e fiable.
*
Román Alonso, ex-coordinador comarcal de Esquerda Unida en Vigo.
